No cześć :-)

[belanna]

Zaczęło się od zapalenia nerwu wzrokowego, potem były zaburzenia czucia, potem znowu zapalenie nerwu, ale w drugim oku. Wkrótce po pierwszym rzucie zakwalifikowano mnie do badań klinicznych (teriflunomid / Aubagio). Przez dwa lata dostawałam placebo (najprawdopodobniej), potem już na pewno lek, ale nie bardzo mi pomagał, bo jeden z rzutów miałam w trakcie. Zabawa skończyła się, jak mi neutrofile poleciały 20 razy poniżej normy :-) Potem był już normalny program lekowy i od tamtej pory bez rzutów. Najpierw interferon (Extavia), potem - bo Extavia też mi dawała po odporności - Copaxone, który biorę do dziś.
Patrzę na Mitoxantron w necie, rzeczywiście robi straszne wrażenie.
Czemu nie uznajesz interferonów za sensowne?

Może źle to ujęłam. Do interferonów mam uraz, bo dostałam Betaferon po diagnozie i brałam przez 9 miesięcy, czułam się po nim potwornie źle, mimo że brałam tylko ułamek dawki. W dodatku miałam wtedy rzut za rzutem. Jak rozmawiam z innymi osobami i czytam wypowiedzi na forum, to widzę, że moja sytuacja nie była odosobniona. Są tu osoby, dla których terapia interferonem była gorsza od choroby. Oczywiście są też osoby, które chwalą sobie interferony, ale jest ich dużo mniej niż tych pierwszych.
Ja brałam Copaxone po Mitoxantronie przez 5 lat, potem mi zmieniono leczenie na Aubagio, które biorę do dzisiaj. Widzę, że przyjmowałyśmy te same leki