Ocena wątku:
  • 0 głosów - średnia: 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Tak wyszło, co mam zrobić? Idę dalej.
#1
Wszystko zaczęło się w maju 2007 roku. Wyjechałem w delegację na dwa tygodnie do Niemiec. Pracę na miejscu miałem tak łatwą, że w ciągu tego czasu mogłem przejrzeć cały internet. Luz blues. Przyjść do biura, odpalić testy, na koniec dnia sprawdzić wyniki, jak George Jetson w kreskówce. Ale mimo, że ten czas mijał na luzie czułem się strasznie zmęczony. Koledzy szli na piwo, oglądać finał LM, a mnie się niczego nie chciało, ciągle bym tylko spał i leżał w łóżku.
Po powrocie do domu, stęskniony za żoną okazało się, że nic nie zdziałam. Po kolejnym tygodniu wszystko wróciło do normy. W międzyczasie był zakup mieszkania na kredyt, przeprowadzka, mały remont, a ja zacząłem lekko utykać bo mnie bolała lewa noga. Oczywiście wytłumaczenie było jedno, poprzednie zabiegi rekonstrukcji więzadeł, siedzący tryb pracy, lekko krzywy kręgosłup więc wiadomo. Później wakacje, bieg przez las i upadek. Dawno nie biegałem, to pewnie dlatego. Po kolejnych kilku msc zaczęła mi drętwieć noga. Wiadomo, brak magnezu. Apteka, magnez i po msc problem z głowy. I tak do lutego 2010 roku żyłem w błogiej nieświadomości. Pewnej soboty obudziłem się rano i zdrętwiała mi ręka po nocy. Bywa, jak się śpi na jednym boku. To przechodzi w 30min, ale mnie przeszło po 2tyg.
I wtedy zacząłem szukać informacji w sieci, pościągałem sobie pdfy nt SM. Nota bene, pierwszy link o SM to było sado maso Oczko szukałem i czytałem. W sieci jest mnóstwo sprawozdań z konferencji medycznych z całego świata nt SM, całe szczęście, że po angielsku. I tak krok po kroku przypominając mi przeszłość od maja 2006 zdiagnozowałem sobie SM. Poszedłem do swissmedu do neurologa i mu wszystko mówię, on mnie wyśmiał, ale że byłem z żoną, a ta w 9ms ciąży więc jakoś uległ i dał mi skierowanie na badania do szpitala MW w Oliwie. Urodził się syn, a ja po 2 tyg. leżałem już w szpitalu 2 tyg. Musieli mi 2x pobierać płyn mózgowo rdzeniowy, bo 1a fiolka się... zbiła. To nie był wyrok, absolutnie tylko potwierdzenie tego co czułem. Chyba SM, ale pewność będzie po roku jak zrobi Pan RMI. I tak od maja 2011 mam stwierdzone na 101% SM. Jeszcze był cień szans na boreliozę, ale nie łudziłem się.
Dziecko rosło zdrowo, ale w małżeństwie pojawił się problem, który narastał. Depresja żony, myśli samobójcze, samookaleczenie, wizyty u psychologa, otwarty zakład psychiatryczny. Rok starania się żeby uratować małżeństwo i jej decyzja o rozwodzie. Rozwód trwał od kwietnia 2013 do września tego samego roku. Miło, kulturalnie, bez adwokatów, aż sędzina była zdumiona, że 23 letniej karierze to 3i taki przypadek. Od tego czasu byłem wolny, a każdy RMI był taki sam jak z 2011. Nic się nie pogarsza. Copaxone codziennie od maja 2011. Tylko tak dalej. W międzyczasie poznałem kilka świetnych kobiet, aż wreszcie od ponad roku jestem w szczęśliwym związku z lekarką. Syn ją uwielbia, ja kocham. Idę dalej. Po prostu tak wyszło.

Z doświadczenia wiem kilka rzeczy, nie warto się męczyć w związku bo są dzieci, zawsze jest jakieś wyjście, SM to nie wyrok, a jak się ma SM można tak samo się zakochać i być kochanym jak człowiek bez oka i ten w 100% zdrowy. SM o niczym nie świadczy, no chyba, że chce się nam ciągle do WC więc obowiązkowo trzeba znać topografię miasta i informacje gdzie są WC.
Odpowiedz
#2
oj Adam aż miło czytać
u mnie po 5 latach związku wszystko się rozpadł.
Odpowiedz
#3
Myśmy byli razem 8 lat, a pod jednym dachem 9. W sumie długo, ale nie było tego czegoś. Była wspaniała organizacja życia, sprzątanie, gotowanie, zakupy itd. Rewelacja. Można by podręczniki pisać, ale to nie jest związek tylko rewelacyjna współpraca. Ona oczywiście trwa nadal, ale tylko w jednym aspekcie. Syn. Ja opiekuję się nim i wychowuję 50 na 50. Od pt do pt jest u mnie, a później zmiana. Chyba, że jego mama musi lecieć do Sydney na 2 tyg. wtedy oczywiście jest ze mną chyba, że młody domaga się pobytu u babci (mojej mamy). A co do związków, były przelotne kontakty przez internet, później coś poważniejszego, ale nie wyszło. A teraz jest po prostu dobrze.
Jedynie co mnie pozytywnie zaskoczyło to fakt, że dla większości kobiet SM u mnie nie było problemem. A to, że lekko kuśtykam czy tez chodzę często do WC? Nie stanowiło i nie stanowi problemu.
A i jeszcze od msc jestem kocim tatą. Maluch ma 52 dni, jest rudy i głośno mruczy jak się go głaszcze za uchem Oczko Niesamowity wabik na koleżanki z pracy hahahaha
Odpowiedz
#4
Mimo tylu złych zdarzeń (stwardnienie rozsiane, depresja, rozwód) - Twoja historia jest.. hm... podnosząca na duchu? Fajnie, że opisałeś swoje doświadczenia. Masz w sobie dużo pozytywnej energii, aż nią zarażasz! Uśmiech
Odpowiedz
#5
napisze że wcale nie szkoda mi związku lecz czasu...
ale na razie wszystko ok oby tak dalej bo "uroku" nie straciłamOczko
Odpowiedz
#6
Adam podziwiam Twoje opanowanie i realne podejście do życia bez większych emocji ( chodzi o te złe emocje ). Trzymam kciuki za Twój nowy  związek oraz powodzenia w wychowywaniu nowego członka rodziny, jak byś potrzebował rad od kociej mamy do pytaj Uśmiech
Odpowiedz


Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten wątek: 1 gości