04-11-2018, 18:59
Witam,dopiero przed chwilą założyłem tu konto tak czytam o tej miłości,i chciałem podzielić się swoimi spostrzeżeniami,a więc
Poznałem swoją dziewczynę jeszcze za nim miałem totalnie potwierdzona diagnozę ogólnie to poznaliśmy się przez neta,wiadomo dużo pisania,bardzo dużo pisaliśmy i odrazu jej powiedziałem że mogę być w grupie ryzyka,bo mój brat chory i że ja mam jakieś takie głupie objawy,była bardzo dobrze poinformowana to mam na myśli no i stało się,spotkaliśmy sie wiadomo wspólne spacery wyjścia do kina no można powiedzieć że tak wszystko szło dobrym zwyczajnym torem poznawania się bardziej,ona nie pytała a ja też nic nie wspominalem więcej sam chyba wierzyłem że nic złego nie będzie w sensie że to na bank nie to ,no i stało się wylądowałem drugi raz w szpitalu no i okazało się jednak że to SM że doktorzy pewni itp,powiedziałem to Karolinie widziałem jej załamanie, no ale wyszedłem z tego szpitala i wiadomo życie toczy się dalej trzeba pracować,myśleć gdzie pojedzie się na wakacje tak zwyczajnie,wracałem do tego tematu czasem że różnie może być,i że jak tylkko będzie ktoś miał z nas jakieś wątpliwości to żeby rozmawiać nie ukrywać nie uciekać od rozmów,spędziliśmy fajne wakacje,nawet mogę w 100 % przyznać że moje najlepsze wakacje,urlop minął czas szczęścia się skończył,zaczęły się problemy w sensie rozmowy,takie domysły z jej strony a co będzie dalej,jak widzisz naszą przyszłość,co jeśli zajde ciążę,ogólnie dała mi do zrozumienia że się boi,dawałem jej argumenty że nie każdy tak samo przechodzi SM jeden gorzej jeden lepiej,że nawet jeśli by zaszła w ciążę to ryzyko nie jest az tak duże,jak przy dwojgu zdrowych ludzi,wyczytałem że to tykko 2%,No ale ona się boi i ma wątpliwości,ja ją kocham myślę że to dziewczyna ta,właśnie dziewczyna jedna na milion,nie wiem jak mam ugryźć dalej temat,niby pytałem czy chce się rozjesc,normalnie w zgodzie jak ludzie jeśli ten problem będzie ją tak męczył,powiedziała że nie wie,po czym po dłuższej rozmowie doszliśmy do wniosku że jesteśmy dalej razem,ale zaznaczyła że trudno będzie jej usunąć ta myśl co ma z tylu głowy ze się boi,chce jej jakoś pomóc w tym Żeby tak się nie martwiła,wiadomo nie mogę jej na nic dac gwarancji,nawet jeśli byśmy byli zdrowi to mi sie wydaje,tak samo działa że nie można komuś zapewnić w 100 % zajebistego życia,jak myślicie jakie mogę Dac jej wsparcie żeby tak się nie zamartwiala,skoro nie rzuciła mnie odrazu a też były sytuację które mogła wykorzystać nawet nie mówiąc mi że powodem jest moja choroba,to tyle.
Pozdrawiam Kaned
Poznałem swoją dziewczynę jeszcze za nim miałem totalnie potwierdzona diagnozę ogólnie to poznaliśmy się przez neta,wiadomo dużo pisania,bardzo dużo pisaliśmy i odrazu jej powiedziałem że mogę być w grupie ryzyka,bo mój brat chory i że ja mam jakieś takie głupie objawy,była bardzo dobrze poinformowana to mam na myśli no i stało się,spotkaliśmy sie wiadomo wspólne spacery wyjścia do kina no można powiedzieć że tak wszystko szło dobrym zwyczajnym torem poznawania się bardziej,ona nie pytała a ja też nic nie wspominalem więcej sam chyba wierzyłem że nic złego nie będzie w sensie że to na bank nie to ,no i stało się wylądowałem drugi raz w szpitalu no i okazało się jednak że to SM że doktorzy pewni itp,powiedziałem to Karolinie widziałem jej załamanie, no ale wyszedłem z tego szpitala i wiadomo życie toczy się dalej trzeba pracować,myśleć gdzie pojedzie się na wakacje tak zwyczajnie,wracałem do tego tematu czasem że różnie może być,i że jak tylkko będzie ktoś miał z nas jakieś wątpliwości to żeby rozmawiać nie ukrywać nie uciekać od rozmów,spędziliśmy fajne wakacje,nawet mogę w 100 % przyznać że moje najlepsze wakacje,urlop minął czas szczęścia się skończył,zaczęły się problemy w sensie rozmowy,takie domysły z jej strony a co będzie dalej,jak widzisz naszą przyszłość,co jeśli zajde ciążę,ogólnie dała mi do zrozumienia że się boi,dawałem jej argumenty że nie każdy tak samo przechodzi SM jeden gorzej jeden lepiej,że nawet jeśli by zaszła w ciążę to ryzyko nie jest az tak duże,jak przy dwojgu zdrowych ludzi,wyczytałem że to tykko 2%,No ale ona się boi i ma wątpliwości,ja ją kocham myślę że to dziewczyna ta,właśnie dziewczyna jedna na milion,nie wiem jak mam ugryźć dalej temat,niby pytałem czy chce się rozjesc,normalnie w zgodzie jak ludzie jeśli ten problem będzie ją tak męczył,powiedziała że nie wie,po czym po dłuższej rozmowie doszliśmy do wniosku że jesteśmy dalej razem,ale zaznaczyła że trudno będzie jej usunąć ta myśl co ma z tylu głowy ze się boi,chce jej jakoś pomóc w tym Żeby tak się nie martwiła,wiadomo nie mogę jej na nic dac gwarancji,nawet jeśli byśmy byli zdrowi to mi sie wydaje,tak samo działa że nie można komuś zapewnić w 100 % zajebistego życia,jak myślicie jakie mogę Dac jej wsparcie żeby tak się nie zamartwiala,skoro nie rzuciła mnie odrazu a też były sytuację które mogła wykorzystać nawet nie mówiąc mi że powodem jest moja choroba,to tyle.
Pozdrawiam Kaned